tenezos.blogspot.com

Μάθετε γιατί δεν τολμούν να αγγίξουν την ΣΙΔΕΝΟΡ – Στασινόπουλο οι δήθεν «πολιτικοί άνδρες», τα Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης» και οι «ανεξάρτητες» αρχές. Όλοι τους γονατιστοί μπροστά στο μεγάλο αφεντικό τους.

Τα αποσπάσματα που αφορούν στην ιστορική πορεία της οικογένειας Στασινοπούλου από το άρθρο «Βιοχάλκο: Ο κολοσσός των 3,3 δισ. ευρώ και των υπεραξιών».

«Η ελληνική βιομηχανία στηρίζεται σε λίγες μεγάλες επιχειρήσεις που αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας. Χωρίς αμφιβολία μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, αν όχι η μεγαλύτερη, είναι η Βιοχάλκο η οποία και πραγματοποίησε το 2006 τζίρο 3,3 δισ. ευρώ και καθαρά κέρδη 113 εκατ. ευρώ. Στον όμιλο ανήκουν περί τις 80 θυγατρικές ανά τον κόσμο, ενώ οι εργαζόμενοι σε αυτόν που φτάνουν περίπου τους 9.000 ανθρώπους.»
Μιλάμε δηλαδή για μια επιχείρηση που είχε το 2006 για τζίρο όσα χρωστούσαν το 2008 τα ελληνικά νοσοκομεία στις φαρμακοβιομηχανίες.
Μια επιχείρηση της οποίας τα καθαρά κέρδη το 2006 ήταν όσα οι μίζες της Siemens
«Στο ελληνικό Χρηματιστήριο έχει εισηγμένες ΕΛΒΑΛ, ΕΤΕΜ, Σωληνουργεία Κορίνθου, Ελληνικά Καλώδια, ΣΙΔΕΝΟΡ, ΧΑΛΚΟΡ, ενώ έχει σημαντική συμμετοχή και στη ΣΙΔΜΑ. Εισηγμένη βέβαια είναι και η μητρική εταιρεία Βιοχάλκο.»
Και όχι μόνο. Η ΣΙΔΜΑ π.χ. κατέχει το 78% της ΠΑΝΕΛΚΟ, που δραστηριοποιείται στην παραγωγή μεταλλικών στοιχείων. Μ' αυτόν τον τρόπο, ποιός ξέρει άραγε πόσες άλλες εταιρείες στον κλάδο της μεταλλουργίας ανήκουν, έμμεσα, στην οικογένεια Στασινοπούλου.
«Επικεφαλής της εταιρείας είναι ο κ. Νίκος Στασινόπουλος ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με τους επιχειρηματίες που γνωρίζουμε. Απέχει από τα φλας των φωτορεπόρτερ, δεν κάνει κοσμική ζωή, δεν θα τον δείτε σε κανένα γκαλά. Λέγεται στην αγορά, ότι η "αποχή" του έχει να κάνει με την εκτόξευση το 1991 δύο ρουκετών προς τα γραφεία της Βιοχάλκο, από την "17 Νοέμβρη". Μύθος ή πραγματικότητα; Ίσως ποτέ κανείς δεν θα μάθει...
Ο Νίκος Στασινόπουλος δεν μας έχει συνηθίσει σε δημόσιες εμφανίσεις, κάτι που όμως προσπάθησε να "διαψεύσει" με την παρουσία του στα εγκαίνια θυγατρικής εταιρείας στην Βουλγαρία πριν δύο περίπου χρόνια.»
Ο εξ Αρκαδίας επιχειρηματίας ήταν πάντοτε της λογικής ότι τις επιχειρήσεις τις διοικούν οι "νοικοκυραίοι" δηλαδή οι ιδιοκτήτες και όχι οι "νοικάρηδες", δηλαδή οι θεσμικοί επενδυτές. Ο όμιλος Βιοχάλκο αλλά και οι θυγατρικές του, ήταν από τους πρωταγωνιστές σε κάθε χρηματιστηριακή "έκρηξη". Ο όμιλος Βιοχάλκο θεωρείται από τους μαιτρ των υπεραξιών. Και το 1999 και τώρα οι μετοχές του ομίλου αποτελούν μετοχές "διαμάντια" για το ελληνικό Χρηματιστήριο, που όσοι τις πίστευαν από τις "κακές ημέρες" του Χρηματιστηρίου σήμερα είναι... πλουσιότεροι.
Σε ό,τι αφορά το ποσοστό που ελέγχεται από την οικογένεια Στασινόπουλου στον όμιλο δεν είναι απόλυτα σαφής και αυτό διότι δεν είναι λίγες οι φορές που εμφανίζονται ως μέτοχοι off shore εταιρείες.»
Σε απλά ελληνικά, οι μετοχές των εταιρειών που ελέγχονται από την οικογένεια Στασινοπούλου εξαρτώνται αποκλειστικά από τα παιχνίδια που παίζουν οι ίδιοι, με off shore και λοιπές εταιρείες – μαριονέττες. Γίνεται επίσης κατανοητό ότι με τέτοια παιχνίδια ελέγχεται και η πορεία του χρηματιστηρίου από μια χούφτα ανθρώπους (βλ. Ριζοσπάστης 3/12/2006 για την «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας).
Σίγουρα ο Νίκος Στασινόπουλος και οι δύο γιοί του είναι από τους πλέον πλουσίους ανθρώπους στη χώρα μας, όμως με κανένα τρόπο δεν προσπαθούν να το δείξουν. Αν κάποιος προσπαθήσει να βρει τον Νίκο Στασινόπουλο σε κάποια κοσμική εκδήλωση μάλλον μάταιο κόπο θα κάνει. Η προσωπική του ζωή μένει πολύ μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.»
Είναι σαφές ότι κάποιοι που είναι «από τους πλέον πλουσίους ανθρώπους στη χώρα» και ελέγχουν άμεσα ή έμμεσα δύο από τους σημαντικότερους τομείς της ελληνικής οικονομίας (μεταλλουργία και, συνεκδοχικά, κατασκευές), έχουν κάθε λόγο να κρύβονται από την δημοσιότητα. Άλλωστε αυτήν την έχουν αφήσει στους υπαλλήλους τους: τον «πολιτικό κόσμο» της χώρας.
«Το ίδιο μακριά μένουν και οι χορηγικές δραστηριότητες του ιδρύματος που η οικογένεια έχει ιδρύσει, με την επωνυμία "Κοινωφελές Ίδρυμα Μιχαήλ Ν. Στασινόπουλος – Βιοχάλκο", από το 1969 εις μνήμη του πατέρα του Νίκου Στασινόπουλου.
Η έδρα του ιδρύματος είναι η Αθήνα, ωστόσο το πολιτιστικό κέντρο στο οποίο και πραγματοποιείται το σύνολο σχεδόν των εκδηλώσεων βρίσκεται στο χωριό Στάδιο (πρώην Αχούρια) του Δήμου Τεγέας, που αποτελεί τη γενέτειρα του Μιχαήλ Στασινόπουλου. Εκτός από εκδηλώσεις το ίδρυμα χρηματοδοτεί πολλά σχολεία του Δήμου, αλλά και τις ανασκαφές αρχαιοτήτων που γίνονται στην περιοχή.»
Ο Μιχαήλ Στασινόπουλος γεννήθηκε στα Αχούρια (νυν Στάδιο) το 1899. Σπούδασε στο Χημικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολήθηκε αρχικά με τι εμπόριο, όπως και ο πατέρας του και εν συνεχεία μπήκε στο χώρο της βιομηχανίας.
Το πρώτο εργοστάσιο του ομίλου ιδρύθηκε το 1937. Παρήγε σωλήνες, οικιακά σκεύη και υδραυλικά είδη. Όταν άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, το χαλυβουργείο μετατράπηκε σε πολεμική βιομηχανία, αφού έπαιρνε τα παλιά φυσίγγια και τα έκανε πάλι σφαίρες. Αυτή η δυνατότητα δεν υπήρχε νωρίτερα στην Ελλάδα και έτσι η λειτουργία του εργοστασίου συνέβαλε στη μάχη που έδωσε η χώρα. Για να προλάβει την παραγωγή σε πολεμικό υλικό το εργοστάσιο λειτουργούσε όλο το εικοσιτετράωρο με τέσσερις βάρδιες, ακόμη και τις Κυριακές. Την περίοδο της Κατοχής το εργοστάσιο έκλεισε και λειτούργησε πάλι το 1946.
Η οικογένεια Στασινόπουλου ήλθε στην Αθήνα το 1920 από την Τεγέα της Αρκαδίας. Το εργοστάσιο της οδού Πειραιώς ιδρύθηκε από τους αδελφούς Μιχάλη, Γιάννη και Ηλία Στασινόπουλο. Μετά τον πόλεμο, το 1946, άρχισε να κατασκευάζει για ιδία χρήση μηχανήματα για την κατεργασία αλουμινίου. Τρία χρόνια αργότερα, το 1949, η εταιρεία πήρε ένα δάνειο 600.000 δολαρίων από το Σχέδιο Μάρσαλ, με το οποίο αγοράστηκαν καινούργια μηχανήματα και επεκτάθηκαν τα κτίρια της βιομηχανικής παραγωγής. Τα επόμενα χρόνια αποδείχθηκε δύσκολο για την εταιρεία να αποσβέσει το υπέρογκο δάνειο. Η υποτίμηση της δραχμής το 1953, από την τότε κυβέρνηση Μαρκεζίνη, έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Οι μέτοχοι δίστασαν, αφού το μεγάλο δάνειο σε δολάρια ήταν απαγορευτικό για την κερδοφόρο λειτουργία της επιχείρησης. Τότε ο διορατικός και πιστός οπαδός της βιομηχανίας Μιχάλης Στασινόπουλος πήρε μια ριψοκίνδυνη απόφαση. Αγόρασε την πλειοψηφία των άλλων μετοχών και κράτησε μόνος του ένα υπερχρεωμένο εργοστάσιο. Γνώστης της αγοράς και με παράδοση στο εμπόριο άλλαξε το όνομα της επιχείρησης από "Ελληνική Βιομηχανία Χαλκού" σε "Βιοχάλκο", παίρνοντας το νέο όνομα από την τηλεγραφική διεύθυνση της παλαιάς εταιρείας.
Σημειώστε το αμερικανικής προελεύσεως δάνειο. Συνδυάζεται και με παράπλευρες πληροφορίες περί παραγωγής όπλων για ένα από τα δύο στρατόπεδα του εμφυλίου.
Το 1953 μπαίνει στη δουλειά και ο κ. Νίκος Στασινόπουλος. Δύο χρόνια αργότερα, το 1955, γίνεται η μεγάλη προσπάθεια για την αναδιοργάνωση και τον εκσυγχρονισμό της εταιρείας με την εισαγωγή καινούργιων μηχανημάτων μεταπολεμικής παραγωγής. Την επόμενη χρονιά, το 1956, αρχίζει η ανανέωση του εργοστασίου της οδού Πειραιώς. Έτσι το 1958 εισάγεται και τοποθετείται στο εργοστάσιο ένα πρωτοποριακό τότε έλαστρο για την παραγωγή προϊόντων αλουμινίου. Το μηχάνημα αυτό θα αποτελέσει τη βάση μιας νέας μεγάλης βιομηχανίας, που αργότερα μετεξελίχθηκε στην ΕΛΒΑΛ.
Την περίοδο 1960-61 μπαίνει ως μέτοχος στη Βιοχάλκο, αγοράζοντας το 33%, η βελγική χαλυβουργική κοινοπραξία Socobelge, η οποία ήταν ήδη από το 1960 μεγάλη holding με κορμό τη χαλυβουργία.
Η εταιρεία αυτή επένδυσε στη Βιοχάλκο 1 εκατ. δολάρια, ποσό αστρονομικό για την εποχή, με το οποίο αγοράστηκε το οικόπεδο στον Κηφισό, όπου στεγάστηκε η Βιοχάλκο Αλουμίνιον, η μετέπειτα ΕΛΒΑΛ. Δημιουργήθηκε έτσι το αυτόνομο εργοστάσιο για την παραγωγή προϊόντων αλουμινίου και στο εργοστάσιο της οδού Πειραιώς έμεινε μόνο ο τομέας της παραγωγής προϊόντων χαλκού.
Η συνεργασία με τους Βέλγους δημιούργησε στον όμιλο τον μηχανισμό ανάπτυξης διεθνών συνεργασιών, που αποδείχθηκε καθοριστικός για τη μεγέθυνση των βιομηχανιών, την απορρόφηση τεχνογνωσίας και την επέκταση εκτός ελληνικών συνόρων.
Το 1963 δημιουργείται μια νέα εταιρεία, η Βιοχάλκο Sanitas, όπου συμμετέχουν με 49% οι Βέλγοι και με 51% η Βιοχάλκο. Το 1965 με τη συμμετοχή του αμερικανικού κολοσσού Phelps Dodge ιδρύεται η Βιοχάλκο - Καλώδια, η οποία αργότερα μετονομάζεται Ελληνικά Καλώδια. Την ίδια χρονιά και ενώ είναι υπό κατασκευή το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης πεθαίνει ο αναμορφωτής της ιστορικής Εταιρείας Χαλκού και ιδρυτής του ομίλου Βιοχάλκο, Μιχάλης Στασινόπουλος. Έναν χρόνο αργότερα, το 1966, ιδρύεται στα Οινόφυτα το εργοστάσιο της Βιοχάλκο - Καλώδια, το οποίο παρήγε την πρώτη ύλη για την παραγωγή καλωδίων και αποτέλεσε την αρχή της εντυπωσιακής ανάπτυξης της περιοχής.
Η αγορά ήταν ιδιαίτερα σκληρή, αφού σε κάθε τομέα δραστηριοποίησης του ομίλου υπήρχαν ανταγωνιστικές εταιρείες με μεγάλα μερίδια στην αγορά. Η Χαλυβουργία Βορείου Ελλάδος, η σημερινή Σιδενόρ, με την τοποθέτηση πρωτοποριακών μηχανημάτων πέτυχε για πρώτη φορά παγκοσμίως τη συνεχή χύτευση.
Το 1967 η εταιρεία Βιοχάλκο - Καλώδια μετονομάζεται Ελληνικά Καλώδια και στο μετοχικό της κεφάλαιο συμμετέχει πλέον με 10% και η Siemens. Έναν χρόνο αργότερα ιδρύεται η Μεταλλουργία Αττικής, η οποία παράγει ως σήμερα καλοριφέρ και τις γερμανικού τύπου μπαταρίες Perla. Η Βιοχάλκο είναι ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 μια μεγάλη βιομηχανία, που απασχολεί πάνω από 1.000 εργαζομένους και περιλαμβάνεται στις 20 πνώτες ελληνικές βιομηχανίες.
Στην πορεία, και η Siemens, ο όμιλος που μάλλον έχει μιζώσει το 90% των πολιτικών της χώρας μας από τον Β' Παγκόσμιο και ύστερα.
Στην αρχή της δεκαετίας του ΄70 ο όμιλος ιδρύει μια σειρά από νέες εταιρείες και σήμερα αρκετά χρόνια μετά είναι ένας κολοσσός για τα ελληνικά δεδομένα.
Και βέβαια, το πλέον ουσιώδες κομμάτι τής «ανάπτυξης» των εταιρειών της οικογένειας Στασινοπούλου, λαμβάνει χώρα την αρχή της δεκαετίας του '70...


tenezos.blogspot.com