Κυνήγι μαγισσών (του 21ου αιώνα)

Στο θεατρικό έργο του Arthur Miller με τίτλο The Crucible, 1953 (ελλ. μετάφ.: Οι μάγισσες του Σάλεμ) ο συγγραφέας δραματοποιεί μια μελανή σελίδα στην ιστορία του ανθρώπου. Το κυνήγι των μαγισσών του Σάλεμ έλαβε χώρα μεταξύ 1692 και 1693 στην ομώνυμη και άλλες γειτονικές πόλεις. Το έργο γράφτηκε σε μια δύσκολη εποχή, την εποχή του Μακαρθισμού (McArthur) στις ΗΠΑ, όπου απλώς οι κομμουνιστές πήραν τη θέση των μαγισσών....


Επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται (όπως μας δείχνει και αυτή η ανάρτηση) και την θέση των κομμουνιστών διαδέχονται άλλοι (τρομοκράτες, μουσουλμάνοι, ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί κοκ) ανάλογα με τους καιρούς και τις ορέξεις της εξουσίας, θεωρώ ότι είναι κρίμα να μην την γνωρίζουμε.
Παραθέτω εδώ μία μετάφραση μου από την εισαγωγή της πρώτης πράξης αρκετά διαφωτιστική για πολλά από τα γεγονότα που συνέβησαν αλλά και θα συμβούν. Κατά την άποψη μου δυο ή το πολύ τρεις λέξεις αλλάζουν ανάλογα με την περίσταση...

"Η τραγωδία του Σάλεμ, η οποία πρόκειται να ξεκινήσει σ' αυτές τις σελίδες, δημιουργήθηκε από ένα παράδοξο. Είναι ένα παράδοξο στη δαγκάνα του οποίου ζούμε ακόμα και δεν υπάρχει καν προοπτική ότι θα ανακαλύψουμε τη διάλυση του. Απλά, ήταν αυτό: για καλούς σκοπούς, ακόμα και για υψηλούς σκοπούς οι πολίτες του Σάλεμ ανέπτυξαν μια θεοκρατία, ένα συνδυασμό πολιτικής και θρησκευτικής δύναμης που η λειτουργία της ήταν να κρατήσει την κοινωνία ενωμένη και να εμποδίσει κάθε είδος διάσπασης που θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή της από υλικούς ή ιδεολογικούς εχθρούς.

Είχε σφυρηλατηθεί για έναν αναγκαίο σκοπό και τον έφερε εις πέρας. Άλλα όλη η οργάνωση είναι και πρέπει να είναι βασισμένη στην ιδέα του αποκλεισμού και της απαγόρευσης, όπως δύο αντικείμενα δεν μπορούν να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο.

Προφανώς είχε έρθει η ώρα στη Νέα Αγγλία που η καταπίεση της τάξης ήταν βαρύτερη απ' ότι έμοιαζαν να δικαιολογούν οι κίνδυνοι απέναντι στους οποίους η τάξη είχε οργανωθεί. Το κυνήγι των μαγισσών ήταν μια διεστραμμένη εκδήλωση του πανικού που ρίζωσε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις όταν η ισορροπία άρχισε να γέρνει προς τη μεριά της μεγαλύτερης ατομικής ελευθερίας.

Όταν κάποιος υπερβεί την ατομική αχρειότητα, μπορεί μόνο να τους λυπηθεί όλους, όπως θα λυπηθούν και εμάς μια μέρα. Είναι ακόμα αδύνατο για τον άνθρωπο να οργανώσει την κοινωνική ζωή του χωρίς καταπιέσεις, και η ισορροπία ανάμεσα στην τάξη και την ελευθερία μένει ακόμα να επιτευχθεί."

από: sobaresapopseis